Bu yazılan senin hikayen...: Uyandığında hava neredeyse kararmak üzereydi. R...

İçinde kaybolduğu bu kuvvetli duyguları da sakinleştirici hapının promosyonu olan uykuya yenik düşmüştü; gözlerini açtığında masadaki kalem ve kağıt gözlerini ona dikmiş uyanmasını bekliyorlardı adeta,sessiz sessiz çığlıklarla çağırıyorlardı onu; yazmaktı kendinden kaçmasının tek yolu:

Gecelerdir uyuyamıyordu Esma,bir tanesiyle bile derin uykulara dalabildiği haplar fayda etmiyor, heyecanla karışık korkusunun uykusuna engel olmasını önleyemiyordu kaç gecedir,kafasındaki başıboş cümleler arsızca dolaşıyor,onları toplamaya çalışan sahiplerinin çabasına duyarsız kalarak çoğalıyorlardı: Onu ilk gördüğünde ne söylemeliydi? o kadar çok cümle birikmişti ki o gitti gideli,hangisine öncelik vermeliydi? O gittiği günden beri hep bu ilk karşılaşmanın hayalini kurmuştu,hergün değişik bir ruh haliyle söyleyeceği sözleri bir oyuncunun repliğini ezberlemesi gibi tüm gün içinden tekrar etmişti,ya şimdi? Hayır hayır..önemli olan o anda ne hissetiğiydi,Yusuf’a sadece o an ne hissediyorsa onu söylemeliydi artık provaya yer yoktu hayatlarında,toplumun dayattığı o kadın-erkek rollerine ve o rollerin beraberinde getirdiği bomboş repliklere! Hayır ne hissediyorsa onu söylemeliydi çevredekilerin tepkisi o kadar önemli miydi;Yusuf’u tekrar kaybedecek kadar? Değildi,hiç değildi..Onu kaçıranda zaten bu toplumsal beklentiler yumağı değil miydi? Üzerlerindeki sorgulayıcı,not verici bakışlardan kaçmamış mıydı Yusuf...İçinde boğulduğu yalnızlıkla bezeli günler silsilesinden sonra anlamıştı gereğinden fazla rollerle yüklü ilişkilerinin monotomluğu içinde Yusuf’u yitirdiğini...Onu seviyordu,biçilmiş rollerden arınmış haliyle,gece yatağa girdiğinde sohbet ettiği sadece Yusuf’u seviyordu,gerisi hikaye...

içi rahatlamıştı sanki,bu hesaplaşmayla aklamıştı sevdalarını,bulmuştu mutlu yaşamlarına giden yolun haritasını..Yüzünde masumhane bir gülümsemeyle sarıldı üzerindeki örtünün bir ucuna ve uyuya kaldı..